METODY SEJSMICZNE

Stosowanie metod sejsmicznych z wykorzystaniem fali refrakcyjnej pozwala określić parametry niezbędne do przewidywania możliwej aktywności osuwiska: położenia płaszczyzny poślizgu, miąższość koluwiów oraz prędkości fal sejsmicznych w koluwiach i podłożu, która koreluje się z wytrzymałością mechaniczną ośrodka skalnego. Wykorzystanie badań sejsmicznych również ma na celu zakwalifikowanie ośrodka fliszowego do odpowiedniej klasy geotechnicznej:
Klasyfikacja geofizyczna fliszu karpackiego KFG opracowana została przez Bestyńskiego. Opiera się ona na związku prędkości fal sejsmicznych i oporności ośrodka fliszowego.

METODY GEOELEKTRYCZNE

W przypadku metod geoelektrycznych zsuw materiału skalnego powoduje wzrost porowatości ośrodka zmieniając tym samym pierwotny reżim wód gruntowych i w znaczący sposób wpływa na jego oporność elektryczną. Koluwia będą się więc charakteryzować różną w stosunku do nienaruszonego podłoża opornością elektryczną. Również skały podłoża charakteryzują się różną w stosunku do nadkładu opornością. Możliwe jest w związku z tym określenie na podstawie zmian oporności, głębokości zalegania stropu skały (określenie miąższości wietrzelin). Istotny wpływ na wartości obserwowanych oporności rzeczywistych ma zawodnienie (wilgotność), obecność wody w podłożu w każdym przypadku obniża wartość oporności. Na tej podstawie możliwe jest określenie stref o zwiększonej wilgotności.